Heey lezers!

Het is alweer even geleden, dus het wordt wel weer tijd voor een update van mn site met een nieuw reisverhaaltje. Zoals de meeste al denk ik hebben vernomen ben ik (destijds) heelhuids, veilig en wel terug gekomen van de Annapurna Circuit trekking. Deze trekking door een deel van de Nepalese Himalaya was te gek. Soms onwerkelijk en moeilijk te beseffen dat je door onwijs mooi landschap loopt met bergpieken aan elke zijde van soms wel hoger dan 7000 meter. Grote jongens die we gezien hebben zijn oa. de Annapurna 2 (7937 mtr), de Annapurna 3 (7555 mtr), de Gangapurna (7454m) en de Dhaulagiri (8167 mtr).
Op 25 maart ben ik gestart vanaf Besi Sahar en de route was als volgt: Besi Sahar, Ngadi, Chamche, Timang, Upper Pisang, Manang, Tilicho lake, Yak Kharka, Thorung Phedi, High Camp, Muktinath, Jomson.
De start was oke. 25 graden en een lekker zonnetje. In de bus van Pokhara naar Besi Sahar een Nederlands stel en Gareth (UK) ontmoet. Met hen gestart aan de trekking. Aan het eind van de eerste dag kwamen we aan in Burbulee. Het Nederlandse stel besloot hier te blijven en Gareth en ik besloten door te gaan naar Ngadi. Wat we vooraf aan de trekking getipt kregen was dat je bij de lodges kon onderhandelen. Als we diner en ontbijt bij hen aten of we dan de accommodatie gratis kregen. En ja hoor dat lukte inderdaad, een bedje voor noppes!
De volgende dag de trek voortgezet. Deze dag op naar Chamche. Het ging top. Ik voelde me goed en barstte van de energie. Alleen moest mn tempo aardig aanpassen aan die van Gareth, zijn tempo lag behoorlijk lager. Tijdens de loop van Ngadi naar Chamche ontmoetten we Roger (UK), een man van eind 50 maar nog aardig in fysieke conditie. Zijn en mijn tempo lagen dicht bij elkaar en vanaf Timang besloten wij verder te lopen naar Upper Pisang. Gareth trok dat niet (omdat Upper Pisang een flink stuk klimmen is) en hij verbleef in Lower Pisang. Wel afgesproken elkaar in de volgende stop Manang te ontmoeten.
In Manang moesten we 1 dag acclimatiseren vanwege de hoogte die we de afgelopen dagen overbrugd hadden. Wat geweldig aan Manang is dat ze hier een cinema (een klein hok met een houtgestookte kachel, maar een goede sfeer) hebben. Hoe typisch, hier 'Seven years in Tibet' en 'Into Thin Air' gekeken, om maar even de mountaineering gevoelens te prikkelen. Ook nog een AMS-voorlichting (Acute Mountain Sickness) bijgewoond, waarbij duidelijk werd hoe gevaarlijk hoogteziekte is. Deze dag werd er zelfs een Israelische jongen met de helicopter afgevoerd naar het ziekenhuis van Kathmandu. Het schijnt dat hij te snel is gestegen en z'n hoofdpijn heeft genegeerd. Hij had geluk dat er een ezel geregeld kon worden op het punt waar hij instortte en naar Manang kon worden gebracht. Hier moest hij in de decompressiekamer. Volgens zeggen heeft hij het overleefd en er geen blijvend letsel aan overgehouden.
Gareth en ik hadden besloten na Manang naar het Tilicho Lake te gaan, een extra trekking van minimaal 3 dagen die je vanaf Manang kan doen. Het Tilicho Lake is met zijn 4949 mtr het hoogste meer van de wereld. Vanaf Manang ging de tocht voort naar Tilicho Base Camp. Het moeilijke aan deze dag was dat we door Landslides moesten klimmen. Met risico op vallende rotsen en dat je weg kan glijden. Maar we hebben we gered tot het Base Camp. Erg primitief was het hier wel. Omdat deze dag de dag van mn verjaardag was (jaja 26 alweer), hebben we het toch nog een beetje kunnen vieren onder het genot van Milk Tea en een paar potjes kaarten (Yaniv, wat anders..).
De volgende dag was het zover. Op naar het Tilicho Lake. Dit meer ligt bijna 1000 mtr hoger dan Base Camp en de klim was behoorlijk pittig! Veel stoppen tijdens de klim om op adem te komen, maar toch doorgezet. Uitgeput aangekomen bij het meer, dat overigens geheel bevroren is, ff stil gezeten en geluisterd naar het kraken van de gletsjers. Na deze intieme ontmoeting de daling naar het Base Camp ingezet. Vanaf Base Camp samen met Angus (UK), die zich ondertussen bij ons had gevoegd, de volgende dag gehiked Yak Kharka, de dag erna naar Thorung Phedi en de dag hierop naar High Camp. Vanaf High Camp was het zover. Vanaf hier begon de trek over de Thorung La Pass. We besloten vroeg te starten, om 6.00 uur. De klim was pittig, maar wel goed te doen. Uiteindelijk de top bereikt. 5416 mtr hoog. Het hoogste punt dat ik ooit ben geweest. Met een geweldig uitzicht op de bergtoppen van de Nepalese Himalaya, maakte het bereiken van de Thorung La Pass letterlijk en figuurlijk een hoogtepunt. Na even chillen op de Pass, was het tijd voor de daling. Ik dacht dat de klim erg was, de daling was nog erger! Een hoogteverschill van 1600 meter in een paar uur overbruggen. Met andere woorden flink stijl dus! Zeker het eerste deel, dat voornamelijk onder een laag ijs en sneeuw lag. Glibberen en glijden naar beneden. Hoe lager we kwamen hoe meer het ijs en sneeuw veranderde in modder. Uiteindelijk het plaatsje Muktinath bereikt. Hier de nacht doorgebracht en de volgende dag koers gezet naar onze eindbestemming: Jomson. Onderweg naar Jomson een plaatsje tegen gekomen waar ze serieus een Yak Donalds hebben! Daar kan je dus als of het de normaalste zaak van de wereld is een McYak bestellen... Vanaf Jomson hebben we (geheel in stijl - op top van) de bus gepakt naar Pokhara. Deze rit (incl 3 keer overstappen) nam iets meer dan 12 uur in beslag.
Na twee dagen in Pokhara zijn Gareth en ik doorgegaan naar Lumbini. Dit ligt in het zuiden van Nepal tegen de grens van India. Lumbini is niet heel speciaal, behoudens dat Buddha hier 623 jaar voor Christus geboren is. Op die plaats waar hij geboren is zijn de oude ruines nog te zien. Na Lumbini afscheid van Gareth genomen. Jammer, een prima gast en een leuke tijd met hem doorgebracht. Hij stak daar de grens over naar India (Varanasi) en ik ging nog even door.
Door naar het Bardia National Park. Hier in het National Park heb ik een tweedaagse voetsafari gedaan. Klinkt erg spannend, zeker als je weet dat het mogelijk is dat je wilde olifanten, neushoorns en tijgers kan zien. Echter in werkelijkheid is het lopen en veel wachten. Kijken en opletten of/tot je iets ziet. In de ochtend hadden we bijna gelukt, ja want we waren een tijger op het spoor. Ik samen met mn gids Krishna namen de stategische positie in. Verse voetsporen zagen we en we volgden deze. De tijgerskeutels waren vers, want ze voelde warm aan en hadden nog wat smaak. We roken de tijger zelfs, het is een mengeling van paarden- en hamstergeur. Plots hoorden we wat geritsel in de bosjes. Daarop volgde een plons in het water, een plons alsof er een kind in het water springt. Krischna deed zn schoenen en broek uit en sprong in het water om aan de andere kant van de zandheuvel aan de oever te kijken, daar waar de rivier zich omheen boog. Helaas de tijger was al weg, verdwenen in de bosjes. Bang voor de grote boze mens. Helaas voor ons. Maar goed, verder gegaan het National Park in. Het was warm, zweten en uren achter elkaar lopen op zoek naar wild. Locals die we tegen kwamen zeiden dat ze wilde neushoorns hadden gezien. Krischna en ik namen weer onze strategische positie in, opzoek naar deze eenhoornige zoogdieren. Door lopen, wellicht achter die andere bosjes? En jahoor, we liepen bijna in tussen moeder neushoorn en haar kind. Krischna trok mij weg en we vluchtte de bosjes in. Zeker omdat als je tussen moeder en kind komt dit erg gevaarlijk kan zijn! Na deze ontmoeting werden we getipt voor twee andere neushoorns. En ja hoor, verder op zaten twee andere neushoorns lekker te badderen. Dit was toch wel een top afsluiting van de voetsafari. De nacht doorgebracht in een tent in het National Park. De volgende dag terug naar mn hostel gelopen en de bus gepakt naar Mahendranagar. De grens van Nepal en India. Want het was zover. Deze dag ging ik afscheid nemen van Nepal en bezocht ik voor de tweede keer India.

INDIA
India begon met een (zoals meestal) niet comfortabele nachtbus van Banbassa (ligt naast Mahendranagar) naar Delhi. Delhi, de hoofdstad van het land met meer dan een miljard inwoners. Ik had Delhi erger verwacht, maar het viel me wel mee. Natuurlijk was het vies, chaotisch, lawaaierig, opdringerige mensen, armoede, maar niet zo erg als ik had verwacht. Delhi te voet verkend. Naar het Red Fort geweest en de Jama Mashjid, de grootste moskee van India. Na twee dagen Delhi meteen alweer koers gezet naar Jaisalmer, dat tegen de Pakistaanse grens ligt. Jaisalmer staat bekend om zijn woestijn en camelsafaris. Delhi - Jaisalmer per nachttrein afgelegd. Wel gek om dan wakker te worden waarbij de gehele coupe onder het zandstof zit en waarbij als je naar buiten kijkt niets anders dan zand en huizen van klei ziet. Mijn main target in Jaisalmer was de camelsafari. Rond deze tijd is het laag-seizoen, vooral omdat het erg warm is. En warm was het. De hele dag op de kameel met de brandende zon op je bol. Zo rond de 40 graden. De safari was oke, alleen heb je na het eerste uur op de kameel het wel een beetje gezien. En je kont zo schaal als een ui van het zitten/hobbelen/stuiteren. De nacht doorbrengen in de open buitenlucht in de woestijn was wel te gek. Slapen onder een sterrenhemel blijft toch iets speciaals.
Van Jaisalmer de trein gepakt naar Agra, waar het monument der liefde - de Taj Mahal - staat. Ik deed vrij nuchter over de Taj Mahal en had het idee dat het best mooi zou kunnen zijn, maar toch een gebouw is en blijft. Natuurlijk is dat ook zo, maar het was zeker indrukwekkender dan ik dacht. Verder heeft Agra niet veel te bieden. Echter zat de trein op de datum dat ik wou reizen al volgeboekt, dus moest ik toch nog een extra dagje in Agra blijven... Dan maar een dag later naar Varanasi.
Varanasi, een stad van ongekende chaos, smerigheid, te veel mensen en natuurlijk de Ganges rivier. De Ganges rivier is heilig en erg belangijk voor de mensen. Dat blijkt wel want ze doen hier alles in. Kleding wassen, badderen, koeien wassen, bootjes varen en (dat maakt het zo ranzig voor de eerder genoemde voorbeelden) overleden mensen verbranden. Er zijn diverse Ghats langs de oever van de Ganges en twee hiervan zijn Burning Ghats. De grootste hiervan is Manikarnika. 24 uur per dag worden hier non-stop lijken verbrand. Er is ook veel houtopslag voor het verbrandingsproces. Er zijn ook verschillende soorten hout. De ene soort is duurder, maar brandt veel beter. De andere soort is goedkoper, maar weer van mindere kwaliteit. Echter worden niet alle overleden mensen verbrand. Baby's, zwangere vrouwen en mensen met lepra worden niet verbrand maar verzwaard (d.m.v stenen) in de Ganges rivier gegooid. Varanasi vind ik echt India. Maar zeker ook een leuke stad. Veel kleine straatjes, veel eten op straat en altijd wel een plekje om met locals te socializen onder het genot van een kopje Chai.

Na twee weken India was alweer zover. De trein gepakt van Varanasi naar Kolkata, want vanaf Kolkata vloog ik 01 mei naar Bangkok. Bangkok, een plaats waarbij het fijn blijft om terug te keren. Een beetje thuis gevoel. En vanuit Bangkok ben ik nu dit berichtje aan het tikken. Alweer bijna 7 maanden weg van huis. En ja hoelang blijft ie nog weg? Dat weet ik niet precies.
Wat wel zeker is, is dat ik over een paar uur in het vliegtuig stap. Het vliegtuig van Bangkok naar Yangon, de hoofdstad van Myanmar (Birma). In Myanmar - het gouden land vol tempels, stupa's, monikken en slechte wegen - blijf ik iets meer dan drie weken. Want 28 mei vlieg ik van Yangon naar Kuala Lumpur, jawel de hoofdstad van Maleisie. Ik zal jullie zeker op de hoogte houden. Echter wordt dat in Myanmar wat lastig. Geen of slecht internet, geen mobiel netwerk, back to basic zeg maar. Dus even drie weken uit de ether.

Nou hoop dat het jullie ook allemaal goed gaat! Iedergeval zeg ik nu (voorlopig voor het laatst) DOEI!! uit Bangkok, enne ik spreek jullie vanuit Maleisie wel weer!!!

Ciao ciao vrienden!!

Thomas