I'M COMING HOME!!

Vrienden,

'Tijd vliegt'. Zeker ik ben een grootverbruiker van deze uitdrukking. Vaak zonder na te denken of de tijd echt vliegt. Het is als de dag van gister dat ik op 10 oktober 2010 afscheid nam van jullie allen, op het vliegtuig stapte, bepakt met mn backpack en een enkeltje Bangkok. Met de instelling om maximaal een jaar weg te blijven.
Nu zit ik hier in het bruisende Kuala Lumpur mijn epiloog te schrijven en terug te denken aan mn reis. Na 17 maanden en 18 dagen is de dag gekomen om terug te keren naar huis. Nog steeds met dezelfde backpack, alleen nu met een enkeltje Kuala Lumpur - Parijs - Schiphol en rijk aan herinneringen en ervaringen. Herinneringen aan een reis die als ik hem over mocht doen precies hetzelfde zou doen. De tien maanden Azie waren een eye opener. Ik krijg nog steeds kippenvel als ik terug denk aan de 14-daagse Annapurna trek in Nepal of je zelf een weg banen in de kleine steegjes van Varanasi (India) tussen horde mensen, koeien en zwerfvuil. Australie heft zeker voor een positieve afwisseling gezorgd na mn tijd in Azie. Twee maanden gewerkt in Perth City waarbij een hechte vriendegroep ontstond in onze kliek backpackers van diverse nationaliteiten. Bijna vier maanden gewerkt in Corrigin/Kulin, op 3 uur afstand van Perth. Als enige onder de locals in een dorpje met iets meer dan 600 inwoners, om werkzaamheden te verrichten voor de graanoogst 2011/2012. De laatste twee maanden reizen door Nieuw Zeeland en Australie waren een top afsluiter van een dynamische reis. Van sky-diven in Nieuw Zeeland tot Roadtrippen in Australie.
Het zijn veel herinneringen en lastig deze allemaal in je geheugen op te roepen. Herinneringen die vaak boven komen drijven als je een bepaald geluid hoort, bepaalde geur waarneemt of zo maar als een flits binnen schieten op een onverwacht moment. Herinneringen van 1,5 jaar backpacken die ik vast niet allemaal in chronologische volgorde uit mn mouw kan schudden bij thuiskomst. Iets dat tijd nodig heeft. En dan nog is het voor anderen lastig dit voor te stellen als je er zelf niet bij bent geweerst.
Maar toch altijd leuk terug te blikken op een aantal onvergetelijke momenten;

- India, Sikkim: mijn eerste 'echte' trekking op mn reis, de Goecha-La trek. Een hike van acht dagen die wegens weersomstandigheden ingekort werd naar vier dagen. Een zware trek, nog zwaarder dan de Annapurna circuit, maar mijn eerste ervaring met de Himalaya mountain range. Rewarding and mind blowing!

- Laos, The Southern Swing: een driedaagse motortour door de binnenlanden van Laos, waar ik wellicht slechts twee toeristen ben tegen gekomen. Kleine dorpjes met locals die bijna bezwarend vriendelijk zijn. Kinderen die bijna een arm uit de kom zwaaien als je voorbij komt rijden. Het land van de glimlach, oprecht.

- Thailand, Koh Phangan: de Full Moon party op Haad Rin Beach, waarbij we 's ochtends aan het eind van het feest de dieprode zon zagen opkomen.

- Nepal, Annapurna circuit: de Annapurna trek van 14 dagen. Welke ik samen met de jonge Engelsman Gareth heb voltooid. Die begon in 25 graden en op zijn hoogste punt, de Thorung La pass met zijn 5416 mtr, onverbitterlijk koud was. Uitgeput maar voldaan daarna op het dak van de locale bus (zoals de Nepali reizen als de bus vol zit) terug naar Pokhara waarbij we ons beloonde op een heerlijk malse yak-steak.

- India, Darjeeling: de eerste aanschouwing met de Kanchenjunga (8586 mtr, 3e hoogste berg van de wereld) en de mount Everest (8848 mtr, hoogste berg van de wereld), in de betoverende stad Darjeeling.

- Indonesie, Bondowosso: een verblijf bij Slamet in zijn dorp. Voor vier dagen opgenomen in zijn familie. Primitief leven (koken op hout, douchen met een emmertje koud water), maar uniek om te zien en ervaren hoe deze mensen de dagelijkse dag doorkomen. Off the beaten track.

- Thailand, Koh Tao: de eerste keer scuba diven in de tropische wateren van Koh Tao. Het behalen van mn PADI Open Water! De start van vele duiken die daarna hebben gevolgd.

- Varanasi, India: gewoonweg slenteren door de kleine steegjes van Varanasi. Waarbij om het aantal minuten mensen luid voorbij rennen met een (soort van) brancard, een levenloos persoon opweg om ritueel verbrand te worden aan de oever van de Ganges rivier.

- East Victoria Park, Perth, Australie: 44 Rathay Street, het shared-house waar een zestal van onze backpacker vrienden woonden. Onvergetelijke huisfeesten en een mooie uitvalbasis tijdens mn werk in Corrigin/Kulin. Bijna een studentenleven gevoel voor twee maanden.

- Kulin, Australie: seizoenswerk bij CBH in Kulin. Werkweken van bijna 100 uur. Het CBH team Kulin hield me op de been. Met collega's als Dan, Steve, Jeremy en Troy de meeste schik ooit gehad. Laughed until we cried.

- Kulin, Australie: vossenjacht met Segio Luchesie. Een thrilling kat en muis spel tussen ons en de vos. Gewapend met een omgebouwde V8 ambulance en vier jachthonden.

- Taupo, Nieuw-Zeeland: De sky-dive. Een totale duur van wellicht een enkele minuten, maar het blijft je voor altijd bij. Een onbeschrijfelijk gevoel, een adrenaline shot dat alles overstijgd.

Dit is een slechts fractie van alles dat zich af heeft gespeeld in 1,5 jaar. Een reis waarbij ik:
- Door 12 landen heb gereisd
- 31.476 km over land heb afgelegd
- 16 vluchten heb gemaakt
- 1 keer ziek ben geweest (door voedsel)
- 2345 vrienden heb gemaakt
- 23 keer heb moeten rennen voor het toilet
- 1 keer net te laat was
- Plus 45 graden heb overleefd
- Minus 15 graden heb heb doorstaan
- 1 keer een bezoek heb gebracht aan het ziekenhuis
- Op fiets, brommer, auto, boot, vliegtuig, olifant, kameel en struisvogel heb gereden
- In meer dan 15 talen 'proost' heb leren zeggen
- 384 mooie zonsondergangen heb aanschouwd
- 1 keer zonsopgang heb gezien
- Mijn eerste sky-dive heb gedaan
- Voor het eerste zeeziek ben geweest
- Hoogtepunten heb bereikt (5416 mtr)
- Maar ook dieptepunten (-32 mtr)
- Vaak dronken ben geweest, maar ook vaak nuchter
- Misschien wel meer heb geleerd dan in 4 jaar HBO studie
- En waarin ik alles heb gedaan dat ik wou doen.

Dit is het voor zover. Het boek is uit. De missie is volbracht. De koek is op. Ik vertrek over 9 uur met budget Airline Airasia van Kuala Lumpur naar Parijs, waarna ik met de service van de Thalys per spoor donderdag 29 maart om 18.30 uur aankom op Schiphol.
Vooralsnog een raadsel wat er in Nederland gaat afspelen. Werkeloos en nog geen concreet doel voor ogen. Waarvan ik vooraf dacht dat mijn Bucketlist na deze reis zou inkrimpen, is het tegenovergestelde waar. Meer plannen gerelateerd aan het reizen zijn op de lijst toegevoegd. Deze reis heeft deuren geopend. De wereld lijkt groter dan voorheen en door het feit dat ik over enkele dagen 27 wordt lijkt de tijdsdruk alleen maar toe te nemen. De plannen zijn er, de uitvoering laat nog even op zich wachten. Vooralsnog wil ik weer wat tijd thuis in Nederland doorbrengen.

Ik wil iedereen die zich aangesproken voelt bedanken voor alle mentale steun en toeverlaat. Voor de betrokkenheid, het volgen van mn reis en de reacties op mn reissite. Ik ben ook benieuwd hoe het met jullie is. Zeker na 1,5 jr. Wat is er thuis veranderd? We zullen het zien.

Tot straks!

Thomas

ps. de laatste fotoreeks van de maand Australie zijn te vinden door op de volgende link te klikken:
http://www.facebook.com/media/set/?set=a.338731162840912.75743.100001120937325&type=3&l=7d528f02cd
Enjoy!

Dwars door OZ!

Howdy!

At last but not least, hier dan mijn, jawel, laatste reisverslag. AUSTRALIE!
Zes maanden in Australie doorgebracht en niet veel meer gezien dan Perth Airport, Perth City, Perth Beach, Corrigin en Kulin. Omdat deze zes maanden vooral werk gerelateerd waren, besloten om na Nieuw Zeeland en voor vertrek naar huis, nog een volle maand in Down Under te knallen. De 7e maand Australie en tevens de laatste maand van mn reis. De East Coast links laten liggen, zelfs geen Sydney gezien. Vele zullen me wellicht voor gek verklaren (vooral de net afgestudeerde Duitse reizigers die massaal de oostkust aandoen), me aankijken alsof ik Nederland bezoek en geen voet in een Coffeeshop zet, me na staren alsof ik in New York het vrijheidsbeeld geen blik gun, maar voor mij was Australie een maand in The Outback! Rode stof, kangaroos en rednecks.

Het begon allemaal in Melbourne, 28 febuari jl. Persoonlijk gezien; een van de beste aspecten van reizen is het ontmoeten van mensen. Zeker als je alleen reist is het belangrijk in een korte tijd goede vrienden te maken, natuurlijk omdat je je matties van thuis niet om je heen hebt. Melbourne stond dan ook in het teken van het weerzien van backpacker vrienden. Met de Schot Scotty, waarmee ik in een hostel heb samengewoond voor twee maand, menigmaal 's avonds in Melbourne mee uitgeweest. Samen met hem en zijn maat Jordan op Schots niveau bier gedronken. Locals Tim & Amelia, meer dan twee weken mee samengereisd in Vietnam, hebben mij voor drie dagen mee op sleeptouw genomen en meer dan toeristisch Melbourne laten zien. Zelfs nog een nacht over kunnen blijven bij de ouders van Tim, waarvan Tims vader in Nederland is geboren. Levert altijd gespreksstof op. En met Anka, een Sloveense schone die ik twee keer in Laos heb ontmoet, een avond op stap geweest. Waarbij we voornamelijk in de kroeg waar zij werkt hebben rondgehangen, al was het maar alleen om de goedkope (lees; gratis) cocktails.
Het ontmoeten van deze oude backpacker vrienden maakte het bezoek aan Melbourne onvergetelijk.

Maar ik moest verder, want de klokt tikte door en ik moest meer zien van OZ. Het plan was de Great Ocean Road te doen, die net buiten Melbourne start. Beroemd en wel bereden. Toch de moeite waard dacht ik, en dat was het! Het zoeken naar een Shared-Ride liep vast en onder druk van de man met de zandloper een driedaagse tour geboekt. Ik ben niet echt een tour mens, om je dan vervolgens net als een trosje Japanners van A naar B te laten brengen en bij elk voorwerp (MacDonalds teken, prullenbak of bordje 'verboden te parkeren') met een met beide handen gevormde peace-teken een foto te laten maken. Maarja ik moet bekennen de tour was top! Een leuke gemixte groep en een meer dan capabele tourguide. Waar ik dacht dat de twelve Apostles gewoon wat aangespoelde rotsen waren, moet ik toch zeggen dat het indrukwekkend was. Heb me zelfs nog laten verleiden tot een helikopter vlucht over dit geologisch verschijnsel. De piloot van de helikopter viel wat tegen, zeker toen hij negatief antwoordde op mijn vraag of hij wat loopings en andere acrobatische toeren uit kon halen.
Via Coober Pedy van Adelaide naar Alice Springs. Coober Pedy is een opaal mijnstadje. Vele kleine prive bedrijfjes graven hier naar het grote geld. Zoeken naar een speld in een hooiberg. Hakken in de aardkorst naar een fortuin. Nieuwere technieken maken het graven naar deze schatten van de aarde nog enigzins rendabel. Zelfs ik heb nog op de oudewetse manier naar een opaaltje gehakt. Helaas was het geluk niet aan mijn zijde en moest ik die avond weer aan de instant noodles. Interessant is dat veel inwoners van Coober Pedy een woning geheel of semi ondergronds of inbergs hebben. Een volledig uitgehakt huis in het limestone herbergt deze mensen. Warm in de winter, koel in de zomer. Naja uitzicht op zee zit er dan weer niet bij...

Alice Springs. Met ca. 30.000 inwoners de grootste stad in het midden van Australie. Ook een stad dat naar mijn inzien het meest de ernst weergeeft van een deel van de native bewoners in de samenleving. Ik heb me laten uitleggen dat wanneer aboriginals uit hun community worden verbannen, zij naar de stad trekken. Meniging raakt hier aan alcohol verslaafd. Het lichamelijk stelsel van een aboriginal werkt anders dan ons lichamelijk stelsel. (Feitje: tot het jaar 1930 werden aboriginals niet eens als mensen geclassificeerd en leverde het hoofd van een aboriginal 50 Dollarcent op!) De spijsvertering van een Native maakt hen eerder dronken. Ook van overgewicht is sprake omdat deze indigenous people veel fastfood eten. Hun lichaam handelt dit minder goed en creeert overgewicht. Veel aboriginals vormen een probleem in Alice. Verschillende indigenous gangs maken het 's avonds onveilig op straat. Afgeraden wordt om te voet te gaan en een taxi te nemen.
Op bijna 500 km van Alice Springs, in the middle of nowhere, ligt/staat/zit/woont Uluru. Als een grote puist in het midden van Australie. Uluru is spiritueel. Een cultureel heiligdom van de aboriginals. Zoals het Christendom zegt dat onze God de aarde in zes dagen heeft geschapen, zo is Uluru en Kata Tjuta geschapen mythologische wezens uit de Tjukurpa (droomtijd). Elk deel van Uluru heeft een andere betekenis en je kan Uluru dan ook vergelijke met de Bijbel, daar de aboriginals echter van oorsprong geen schrift kennen.

Missie: van Alice Springs naar Darwin op de meest goedkope manier. Oplossing: een relocation car. Op de betreffende internetsite staan verhikels die van de een naar de andere plaats gebracht moeten worden. De auto (in dit geval een 4WD Toyota Bushcamper) moest in vier dagen van Alice naar Darwin geherlocaliseerd worden. Kosten: 5 Dollar per dag plus nog een deel brandstof vergoeding. Auto opgepikt en samen met de Duitse Ilay aan de missie begonnen. Stuart Highway is de levensslagader van de Outback. Met zijn 2800 km van Port Augusta naar Darwin vervult deze jongen een belangrijke dienst in het logistieke netwerk van OZ. In deze vier dagen hebben we meer dan 1500 km afgelegd. Onderweg gestopt bij Tennant Creek (bekend van de moorden op Backpackers jaren geleden), Katherin (entree tot Katherin George) en Adelaide River (entree tot Litchfield National Park).
In Darwin de auto schadevrij afgeleverd bij het afleveradres en ingecheckt in het Darwin YHA hostel. Oude backpacker vriend Alex ontmoet en in Darwin niet veel meer gedaan dan borrelen. Relaxen en stoom afblazen na 1,5 jr reizen.

Darwin is het eindstation van mn reis door Australie. Vanaf hier gaat een andere reis beginnen, de reis naar huis. Op naar vrienden, familie en goeie kaas.
Vooralsnog ben ik zojuist aangekomen in Bali. Echter voor een stopover. Na Bali nog twee dagen in Kuala Lumpur doorbrengen. En dan begint vanaf KL de grote reis naar huis, daar waar ik (als alles volgens plan verloopt) 29 maart aankom.

Ciao
Thomas

Nieuw Zeeland

Kia Ora!

Zoals Maori 'hallo' zeggen. Op een dag vliegen van Nederland. Aan de andere kant van de wereld. Als je op het strand van Scheveningen met je schepje een gat graaft tot je weer licht ziet kom je hier uit. Nieuw Zeeland, een land van Maori's, Kiwi's, Rugby, fush & chups (zo zeggen kiwi's fish & chips), aardbevingen, schapen (6 schapen op 1 inwoner), een oogverblindend mooi landschap en avontuur. En ik moet toegeven, het is zoals ze zeggen: mooi, heel mooi. Veel landschappen die al eerder de revu gepasseerd hebben, vooral in Azie. Maar wat het juist zo bijzonder maakt is dat het zo divers en bereikbaar is. Als je tijdens het rijden een keer met je ogen knippert zit je van een berglandschap aan de kust. Van jungle aan wijngaarden. Of van teletubbie landschap aan borrelende modderpoelen. Niet voor niets is daarom Nieuw Zeeland ook gebruikt voor het filmen van Peter Jacksons oscar verslindende trilogie, The Lord of the Rings. Een feit uit de filmindustrie waar ze hier onder maar erg trots op zijn.

Maar goed, het begon allemaal op 28 januari jl. in....

Christchurst

Vanaf Melbourne met de service van Jetstar gevlogen op Christchurst. Natuurlijk was het mij tijdens mn reis niet ontgaan dat op 22 februari 2011 Christchurst getroffen was door een aardbeving van 6.3 op de schaal van Richter. Dat niet alleen veel materiele schade heeft aangericht maar ook aan 181 mensen het leven heeft gekost. Had niets anders verwacht dat er vast nog wel iets wat schade zichtbaar zou zijn, maar dit bleek een dikke understatement. (Ik zal ook nooit meer het antwoord en de gezichtsuitdrukking van de buschauffeur vergeten op de vraag mij in het stadscentrum af te zetten: 'City centre? Which city centre Bru?!'). Een grote verassing was dat bij aankomst in Christchurst bepaalde hostels niet eens meer bestonden, de binnenstad compleet afgezet is met bouwhekken (de verboden te betreden 'Red-Zone'), het eens zo grote Christchurst meer weg had van een spookstad. Impressive! Dat zeker. Je inleven in de gevolgen van de confrontatie van de Indo-Australische en de Pacifische tektonische platen heb je al snel gedaan. Ondanks de nog steeds zichtbare ellende was er toch een driedaagse muziek/comedie festival en zodoende twee nachten in de grootste stad van het zuider eiland doorgebracht.

Tijdens mn start in Christchurst ook mn beslissing voor NZ gemaakt. Reizen met de Kiwi Experience, een hop-on/ hop-off bus pas. Omdat mn reis door Kiwiland maar uit vier weken bestaat, moeten we efficient zijn. Geen tijd te verliezen en zoveel mogelijk meepakken.

Kaiteriteri - Abel Tasman National Park

Waar veel mensen walvissen spotten of met dolfijnen zwemmen, was Kaikoura voor mij alleen een stopover. Twee nachten gebleven in Kaiteriteri om de Abel Tasman National Park coastal trek te doen. Tijdsgebonden maar een dag trek, maar zeker de moeite waard! In ons hostel tijdens een van de bar-sessie ook al meer geintegreerd in de groep van de Kiwi Experience, bestaande uit Zweden, Noren, Engelsen, Canadesen en Dutchies!

Frans Josef Glacier

Op weg naar Frans Josef tijdens de busreis langs de ruige westkust een overstop gemaakt in Westport. Zoals een enkeling op Facebook al gespot hadden (thanks to het veel gebruikte taggen) hadden we in het betreffende hostel een thema feest. De vrouwen in een kostuum uit vuilniszakken, de mannen als... vrouwen. Eng hoe sommige Mates overtuigend uit de hoek kwamen als vrouw. Tim (NL) en Mike (Nor) spanden de kroon. Bijna als professionele travestiet met de beste fake vrouwenstem had menig man in de kroeg moeite zich te bedwingen. Naja het resulteerde in het meest opmerkelijke beeldmateriaal, een onvergetelijke avond en een Hallo Goedemorgen Hoofdpijn.

Frans Josef gletsjer, de grote broer van Fox gletsjer die daar op een sneeuwbal-worp afstand vanaf ligt. Eerder tijdens mn reis al gletsjers gezien (India, Nepal). Ondanks dit toch een primeur: een gletsjertrek! Een volle dag nog wel. Erg interessant, zeker de ijsgrotten. Sommige zo groot dat je er in kan lopen!

Queenstown

Queenstown heeft me diep in de geldbeugel geraakt, maar geen seconde spijt van gehad. Activiteiten van mn bucketlist afgestreept! Veel stond in het teken van de eerste keer. Voor het eerst in mn leven een vliegtuig bestuurd, voor het eerste in mn leven een canyon swing van 110 mtr hoog gemaakt, voor het eerst in mn leven de wel bekende en schitterende tweedaagse Routeburn trek gelopen. Veel uitgeweest, de beste avonden van Nieuw Zeeland in Queenstown gehad.

Na bijna een week Queenstown, face to face met de harde realiteit. Iedereen van de groep had andere plannen. De een ging naar Fiji, de ander ging naar het meest zuidelijke puntje van NZ. Het was afscheid nemen van een te gekke groep. En ik ging door naar Wellington. Van het zuidereiland naar het noordereiland.

Wellington

Hier had veel meer in kunnen zitten. Echter door tijdsrestrictie maar een nacht verbleven. Ik zal eerlijk bekennen dat ik geen musea mens ben, toch een van de meest interessante musea ooit gezien. Dus mochten jullie Wellington een keer aandoen ga dan zeker naar het Te Papa museum!

Taupo

Al een keer een Sky-dive gedaan? DOEN!!! Een van de meest kicke dingen die ik ooit heb gedaan. De sprong uit het vliegtuig geeft je een vrije val van 55 seconden. Je geest heeft moeite te schakelen als je op 15.000 ft (4500 mtr) uit het vliegtuig springt. Na twee seconden weet je wat er gaande is. Je valt met hoge snelheid richting het aardoppervlak, waarbij alles afhangt van 1 touwtje. De vraag 'gaat ie open of niet' spookt door je hoofd. Je kan niets anders doen dan scheeuwen. Scheeuwen van adrenaline dat door je lichaam schiet. Je bovenlip lijkt door de luchtweerstand tot boven je wenkbrauwen op te krullen en door de snelheid lijken de 55 seconden vrijeval 5 seconden te duren. Als de parachute na gebeden in elke religie en spijtbetuigingen aan onze lieve Heer toch opent, lijkt je hoofd het gewicht van lood te hebben en blijft deze even achter bij de rest van je lichaam dat omhoog wordt getrokken. Als de chute volledig is opengeklapt en je naar beneden zweeft, kijk je pas om je heen en realiseer je je nog meer wat je aan het doen bent. Met het uitzicht over Lake Taupo en een groot deel van Nieuw Zeeland mocht ik zelfs nog even de touwtjes in handen nemen en zelf de chute besturen. Na de landing als het springen op dons dacht ik maar aan 1 ding: dit ga ik vaken doen!

De tweede dag in Taupo een dag trekking gedaan, de Tongariro Crossing. Na de Lord of the Rings trilogie beter bekend als de Mount Doom trek. Je kan hier letterlijk in de voetsporen treden van Frodo. Mount Doom op klimmen, de vulkaan waar hij de magische ring in laat smelten. De trek was niet zwaar maar beloonde je met een stunning scenery!

Rotorura

Dit vulkanisch actieve deel van NZ staat naast gijsers, zwavelmeren en borrelende modderpoelen ook in het teken van de Maori cultuur. Om hier iets meer over te weten te komen een Hangi bijgewoond. Een traditie van de Maori, waarbij het eten op hete kolen in een kuil met aarde wordt bedekt. Op weg van Rotorua naar Auckland een stop gemaakt in Waitomo om daar de Waitomo caves in te gaan. Een grottenstelsel dat tot een diepte van meer dan 1 km reikt. De grotten worden bewoond door glow-worms. Wormpies die licht geven om insecten aan te trekken. Via abseilen, zip-lines, tuben en het beklimmen van ondergrotse watervallen op verschillende plekken deze glowworms gezien. Vergelijkbaar met een heldere sterrenhemel. Echter zijn de glow-worms geluidgevoelig en lichten meer op bij een hard geluid, dat met veel enthousiasme door onze gids gedemonstreerd werd.

Auckland

In Auckland eindigde de Kiwi Experience voor mij en ging ik local. Laura (NZ, Auckland) heb ik in Perth ontmoet tijdens mn twee maanden verblijf in Perth City. Haar opgezocht en rondgetourd. Oa Goat-Island (snorkelen) en een verblijf bij haar ouders in Thames, op 3 uur van Auckland. Helemaal top om samen te reizen met een insider. Ondertussen nog twee duiken in The Bay of Islands meegepakt. Op een diepte van 18 mtr tot 36 mtr onder de zeespiegel voor de kust van het noordelijk puntje van Nieuw Zeeland ligt de HMNZS Canterbury met een lengte van 113 mtr. Een fregat van de Nieuw Zeelandse marine. Lekker om na meer dan een half jaar weer te duiken.

28 Feb jl. was het zover. Afgezet door Laura bij Auckland Airport en mn vlucht gepakt naar Christchurst voor een stopover en de volgende dag naar Melbourne. Het einde van NZ tot nu toe. Een land waar ik zeker nog wel een keer terug kom. Maar dan voor een roadtrip. Gaan en staan waar je zelf wilt. Je eigen route bepalen.

Zoals wellicht bekend ben ik alweer meer dan twee weken in Australie, op het moment diep in het rode center van de Outback, Alice Springs. In een maandje de de rode lijn door OZ verkennen. Het laatste hoofdstuk van deze trip. Iets wat zeker waard is ook op papier te zetten, maar dat volgt later. Niet veel later, want over twee weken is het boek uit. Dan pak ik het vliegtuig met enkele stopovers naar het land dat Europees kampioen voetbal 2012 wordt. Oranje!

Adieu!

Thomas

Nieuw Zeeland - Foto's

Frienden & Fam.!!

Ik kan melden dat ik veilig en wel door Nieuw Zeeland heb gereisd en op het moment in Melbourne ben. Door een druk schema nog niet toegekomen om mijn verhaal over Nieuw Zeeland naar mijn wens af te ronden. Deze volgt dan ook spoedig!

Maar de foto's zijn al wel op hetnette vinden. Deze keer anders dan gebruikelijk, via een link.

Klik op deze link, daar kan je mn fotos zien! (het is de moeite waard al zeg ik zelf)

http://www.facebook.com/media/set/?set=a.325677094146319.72477.100001120937325&type=1&l=6b2c5a8ea4

Cheers,

Thomas

Tot de laatste korrel!

Hay-ya Everyone!!!

Een mijlpaal is bereikt! Een hoofdstuk is afgesloten! Door het iets meer dan 88 werkdagen volbrengen in de 'Australian Regional Area' Corrigin en Kulin en door het uitvoeren van in dit geval agrarisch gerelateerd werk, heb ik de mogelijkheid voor het eventueel in de toekomst aan te vragen 2e Australian Working Holiday Visa veiliggesteld. 24 januari jl. was mijn laatste werkdag bij CBH, na een periode van 3,5 maand in de 'Wheatbelt' van West-Australie. Een periode dat soms hard werken betekende, met veel lol doorgebracht werd en dat in onze relatief weinig vrije tijd door country-style aktiviteiten ingevuld werd. Een super tijd, wat het afscheid ook weer moeilijk maakt. Met al die Mate's toch een lange tijd opgetrokken, zeker met Daniel die vanaf het begin bij CBH mn collega was. Maarja dat is reizen, het is komen en weer vertrekken, hallo en gedag zeggen.

De graanoogst van 2011 heeft voor de meeste boeren veel meer gebracht dan de door droogte geteisterde oogst van vorig jaar. Echter voor veel boeren heeft het ook minder gebracht dan verwacht. Late neerslag in december heeft de kwaliteit van het graan verlaagd. Ook de de lage marktwaarde van de graansoorten heeft de graanboeren niet het voordeel gegeven.

CBH Kulin heeft gepresteerd deze oogst. Met een totale capaciteit van 130.000 ton graan (ja dat is 130 miljoen kilo graan, heel wat korrels) hebben we onze site met 127.500 ton tot bijna de rand toe gevuld. (Feitje: in de droge zomer van 2010 heeft CBH Kulin onderdak geboden aan maar 28.000 ton graan). Ook alle boeren hebben aan kunnen leveren en hun oogst kunnen voltooien. Met bloed, zweet, tranen, graan, stof, hitte, doorzettingsvermogen, ruggengraat en hoop hebben we CBH Kulin gevuld, tot de laatste korrel. Na het officieel sluiten van de site was het tijd voor de grote schoonmaak. Dit startte vorige week en betekende de deuren van de bin's sealen (na het sealen wordt het graan in de Bin's met een gas behandeld en de Bin's moeten daarom luchtdicht zijn), conveyorbelt-systeem en grid-systeem met perslucht schoonblazen, het terrein opruimen en dergelijke zaken.

Sergio Luchesi, met een Australische nationaliteit maar een stamboom die wortelt tot diep in noord Italie, mag zich beschouwen als een van de grote graanboeren in en rond Kulin. Na het graanseizoen breekt het schapenseizoen aan, daar ook de business van Sergio in meedingt. En zeker niet gering, met meer dan 6000 woldragers is Sergio ook hierin een zwaargewicht. Een groot invloed op schapenverlies zijn vossen, die 's avonds en 's nacht onschuldige lammetjes uit het veld pikken. Criminaliteit van de hoogste orde waar gerechtigheid tegen op moet treden. Reden voor Sergio om twee keer per week de oorzaak van dit probleem de kop in te drukken. En ja ook wij zijn mee geweest op vossenjacht! Vergeet ruiters op paarden in Engels uniform begeleid door Beagle's of Springer Spaniel's en een mooi stukje trompetmuziek bij start van de jacht. Stel je het volgende voor: een omgebouwde ambulance die voorin plaats biedt aan de bestuurder en bijrijder. Hierachter in een separate sectie een bank over de breedte van het verhicel die plaats biedt aan zes personen. Achterin twee grote kooien met vier grote jachthonden (het merk van de honden is me ontgaan, maar de grootste van de vier honden had zonder zijn hoofd op te liften oogcontact met mijn adamsappel, zonder dat ik hoefde te bukken. Heel groot dus). Op de neus van de motorkap een bordje 'PEST TERMINATOR!'. 's Avonds stormend over de velden van Luchesi, met vier manueel te bedienen schijnwerpers op zoek naar vossen. Een hobbelig ritje waarbij alle ogen gericht zijn op de verlichte duisternis naar iets dat beweegt. Bij het spotten van een vos geeft Sergio vol gas en brult de gekietelde V-vormige acht-cilinder als nooit te voren, die de achterwiel aangedreven bolide naar links en rechts wat laat uitbreken. Met een snelheid dat voelt als 300 km/h door de bebouwde kom gaan de we achtervolging in. Als we levellen met de vos gaat de Pest Terminator in de ankers en trekt Sergio vanuit binnenin aan een touw dat de twee kooien achterin opent. Zo snel als de wind sprinten de vier jachthonden voorbij de auto richting het doelwit, die vocaal aangemoedigd worden door Sergio met het luidkeels scheeuwen van 'C'mon bitches, kill that fucking cunt!!!'. De jachthonden zijn niet meer te stoppen, vol met adrenaline hebben zij nog maar een doel. Met de mindset 'search and destroy' bereiken de honden snelheden waar Usain Bolt van kan dromen. Een moment dat mij een deja vu gevoel gaf naar een scene uit de film Snatch. Met de klanken van de klassieker 'Golden Brown' in mn hoofd vliegt de vos door de lucht, om vervolgens weer opgevangen te worden door de jachthonden. Acrobatiek waar een jonglerende circusclown jaloers op wordt. Meer wil ik niet in detail treden, maar veel blijft er niet van de vos over dan dat waar een puzzel van 1000 stukjes in het niets valt. Met de allure van het behalen van goud op de 100 mtr sprint huppelen de vier jachthonden kwispelend weer achter in de kooi. Ook zij weten dat dit pas het begin van de avond is en dat er nog meer schouderklopjes te wachten staan. Resultaat van de avond, vier vossen en drie konijnen. De konijnen worden in huize Luchesie gefileerd en in de massive walk-in koeling naast een drietal uitgeklede Roo's gehangen. Zoals bijna traditioneel in Australie gaan ook deze jongens op de Barbie.

Tijdens de broeiende zomer hier in OZ is er voor de locals in Kulin maar een manier om af te koelen: waterskieen. Een uitnodiging om een poging te wagen op het Risenborough Lake kon ik daarom ook zeker niet afslaan. Onder het genot van een Carlton Dry (Ozzie piss) eerst maar even de poes uit de boom gekeken. Na het lafjes afwachten aan de oever met bezwete handpalmen, was de tijd voor mij gekomen om aan het touw te hangen achter de V8 speedboat, die een geul in het water trekt dat schaamrood op de wangen van Mozes vormt. Geen rubberen banaan of traktor binnenband, nee het echte werk. Tijd om mijn (nog nooit vertoonde) kunsten op het water te vertonen. Zwemmen of verzuipen. Een moment om je tot ridder te laten slaan en te genieten van eeuwige roem, of om door het dorp te gaan als Dutch Loser, domme tulpenplukker, houtenklompendrager of dope smoker. Ik kan tegen jullie flink uit mn duim zuigen en opscheppen over geweldige salto's, drie dubbele schroeven, The Wet Betty en/of The Squatting Indian. Helaas, na een start voor mij op het Knee-board (waar ik, al zeg ik het zelf, toch aardig goed deed) kampte de boot met kleine technische mankementen. Een ritje op de Wake-board moest uitblijven, maarja zo moeilijk ziet het er niet uit, dus kom maar op de volgende keer!

Tijdens de werkperiode bij CBH heb ik af en toe nog een uitstap naar Perth gemaakt, om hier de nog aanwezige Backpacker vrienden op te zoeken. Een zestal zit nog gevestigd in een gedeeld huis in East Victoria Park. John (UK, werkt als bouwvakker), Sam & Davie (UK, werken in bosbeheer en 'rapen' zaadjes van native bomen), Simon (NZ, werkt bij TNT), Barry (IER, werkt bij stichting welzijn van walvissen) en Richard aka. Big Richy (UK, tijdelijk werkzoekende). Een bezoek aan hen geeft bijna altijd wel garantie tot een knalfeest. Echter hebben door omstandigheden de huisfeesten aan de 44 Rathay Street tot een minimum bijgeschroeft moeten worden. Voornamelijk geluidsoverlast en daardoor klachten van de buurt (tot aan de andere kant van Perth) hebben politie reden gegeven voor een meermaals bezoek per weekend aan hun adres. En nou niet bepaald om mee te doen met shot-roulette, bier-pingpong, the MAN-game (als je 'man' zegt moet je drinken, en geloof me dat doe je heel vaak), Crash the Can of Glij hm erin (ja, ze hebben ook een zwembad in de achtertuin).

Ook kerst en Oud & Nieuw heb ik in Perth doorgebracht. Het waren beide een te kort weekend omdat werk in Kulin te wachten stond, maar het was superb! Kerst werd zoals altijd gevierd met een waar feestmaal. Oud en Nieuw werd gestart met de Perth Cup (paardenrace + DJ stage / afterparty), vervolgens de huisparty in East Victoria Park en het wissellen van het jaar werd gedaan in Northbridge, Perth.

De zaterdag van het tweede weekend van 2012 heb ik volbracht in het WACA, het cricketstadium van Perth. Hier (in 7 uur, pff) live gezien hoe Australie het opnam tegen India in de Test Cricket match. Het was interessant, maar als ik eerlijk ben is het tenenkrommend traag. Zeker als je voetbal gewend bent. En die zaterdag was nog maar een van de drie dagen van de wedstrijd AUS - IND. Tja cricket blijkt een sport van geduld en thee drinken. Geef mij maar een biertje, 90 minuten vlemmen en creatieve spreekkoren door het stadium. Overigens heeft Australie na de wedstrijd op zondag gejuicht en India een traan gelaten..

Morgen is het Australia Day, een nationale feestdag dat uitbundig in Down Under gevierd wordt (waarschijnlijk vergelijkbaar met koninginnedag in Nederland) vanwege de Britse vloot die in 1788 voet aan land zette, maar ook een dag waarop ik van Perth naar Melbourne vlieg. Echter alleen voor een overstap, want een dag later vlieg ik met de service van Jetstar van Melbourne naar Christchurst, Nieuw-Zeeland. Deze overstap in Melbourne geeft me de kans om ook nog ff te proosten met Kristin, een vriendin uit Nederland die ook nog steeds onderweg is. In een maand Nieuw-Zeeland als een theedoek uitwringen, waarbij ik vooral mn tijd wil spenderen in het zuiderlijke eiland. Mijn To-Do lijst afwerken, waarbij adrenaline aktiviteiten op de planning staan. In de voetsporen treden van Frodo, op 5000 mtr uit een vliegtuig springen, een eitje koken in borrelende geisers, sneeuwballengevecht op top van een gletsjer, wildwater raften, powerjet-boat racen en waarschijnlijk nog wel meer.

We zullen het zien, we wachten het af. Maar een ding beloof ik jullie, het wordt in geur en kleur weer gepost op deze site.

See ya!!

Thomas

ps. voor diegene die hopeloos met hun handen in het haar en tranen in de ogen thuis naar mijn terugkomst verlangen kan ik zeggen; nog even volhouden. Over twee maanden ben ik weer te vinden op Nederlandse bodem.

Voor diegene die hun geluk niet opkunnen en fluitend door het leven gaan omdat ik nog steeds op reis ben zeg ik; dikke pech. Over twee maand ben ik terug en is de pret voorbij!!

Corrigin/Kulin

Hay Mates, howre ya doin'?

Deze bijna standaard openingszin van elke conversatie is zomaar even een kleine greep uit de vocabulaire die hier dagelijks veel wordt gebruikt. Om nog maar te zwijgen over de Eski (koelbox), Barbie (Barbeque), Roo (kangaroo), Sunnies (zonnebril), Bloke (gast, m~), Sheala (vrouw), Stubbie (fles bier), Tea (avondeten), Smoko (koffiepauze), Piss (drank) en Ute (pick-up auto).

Zoals ik laatst al schreef staat mijn 'reis' even op hold. Tijdelijk gevestigd in Kulin voor seizoenswerk bij CBH, Co-operative Bulk Handling voor graan. Waar iedereen vooraf nog lyrisch was over een topjaar, zijn de positieve blikken wat bijgetrokken. De regen van de laatste weken/dagen voor de start heeft de huidige oogst wat vertraagd. In het zuiden van het land is door hevige regenval zelfs akkerbouw weggeslagen. Ondanks alle weersinvloeden hebben resultaten van graanmonsters onlangs toch startsein gegeven voor de oogst van 2011. Met als resultaat: verhuisd van Corrigin naar Kulin, waar ik nu met de 'In Charge' van CBH Kulin, Daniel, en de door recent huwelijksgebonden kersverse Australische nationaliteit, maar van Britse origine, Steve (casual), onze net gerenoveerde hut deel. Een gezamelijke pot en een dagelijkse verschuiving van kookshifts maken 'Tea' gevarieerd en efficient.

Om een bescheiden beeld te scheppen van de flow binnen een CBH site, hier dan vanuit een notendop: een vrachtwagen met over het algemeen twee trailers arriveert met graan, waarbij de lading varrieert tussen de 20 en 60 ton. Verschillende type graansoorten kunnen in CBH Kulin aangeleverd worden, die in de samplebrug (positie 1) na het nemen van een monster getest worden op kwaliteit. Elke variant wordt geklassificeerd op bijvoorbeeld proteine gehalte, kleur, vochtgehalte, temperatuur, gewicht, verontreinigingen, staat van ontkieming, enz. Zo bepaalt de uitslag van het monster ook in welke opslaglocatie het graan opgeslagen wordt. In een van de Bin's (gesloten opslagplaatsen) of in een van de Bulkheads (open opslagplaatsen). Voor het voorstellingsvermogen; in de grootste Bin van CBH Kulin kan 80.000 ton graan opgeslagen worden. Positie 2 is de weegbrug, waarbij het totale gewicht van de vrachtwagen wordt gewogen en geregistreerd. De vrachtwagen lost na het wegen het graan in een van de Bin's of Bulkheads. Het lossen gebeurt door gebruik van een Grid, lift- en transportband systeem. Na het lossen wordt de vrachtwagen wederom gewogen op de weegbrug, wat het nettogewicht van het graan bepaalt. De kwaliteit, netto gewicht en de huidige marktwaarde ($/ton) van het graan bepaalt de opbrengst voor de graanboer. Dit natuurlijk in het geval CBH het graan 'koopt'. Diverse overeenkomsten zijn er mogelijk om de boer met CBH te commiteren. Zo ook bijvoorbeeld het alleen transporteren en/of opslag en/of overige handeling van het graan.

Met mijn functie als Receival Point Operator staan de werkzaamheden in het teken van het lossen van vrachtwagens met graan. Echter heeft CBH veiligheid op de eerste plaats staan, waardoor een nieuwe veiligheidsmaatregel heeft vastgesteld dat de RPO's alleen nog maar luchtdrukbediende Tailgates (achterklep van de trailer) mogen openen. Dit maakt het werk nog minder interessant. Belangrijk is wel dat het juiste graan op de juiste locatie opgeslagen wordt, daar het mengen van twee graansoorten een groot probleem geeft! Belangrijk is ook dat een Bin of Bulkhead niet te vol geladen wordt. Dit geeft kans op het bezwijken van de Bin of het overlopen van een Bulkhead. Iedere werknemer van CBH is dus verantwoordelijk voor correct transport en opslag van het graan. Denk daar maar aan als je de volgende keer een slipper in je bier aantreft, dan zou die wel eens van mij kunnen zijn... (Havaianas maat 44 kleur blauw).

Omdat de oogst nog niet echt piekt zijn er redelijk wat pauzes die ingevuld moeten worden. Daar de 36 jarige en goedbereisde Steve prima aan bijdraagt met zijn buiksamentrekkend grappige verhalen die door zijn Londens accent nog beter geaccentureerd worden. Om over Troy en Jeremy (locals) maar te zwijgen. Zij sponsoren vooral de onderbroekenlol. Dertiger Daniel is als leidinggevende de wijze in ons midden, die onverwacht nog wel eens uit de hoek springt door zijn borsten obsessie... De meiden in de Samplebrug verkopen fris, chips en chocolade aan de truckies. Dit alles om onze Bin-Party te financieren. Een feest hier op de grens van het CBH terrein, dat over een anderhalve week gehouden wordt. Volgens de verhalen berucht en beroemd. Maar te bedenken over de te verwachten desastreuze gevolgen voor onze net gerenoveerde hut.

Van dagelijkse gebeurtenissen in Nederland ben ik niet echt op de hoogte. Nrc.nl of nu.nl wordt nog wel een nageslagen om niet helemaal achter te raken op de dagelijkse feiten van Hollandse bodem. In de beperkte vrije tijd die we hebben staat de televisie hier vooral aan voor het nieuws. Heeft ook te maken met de beperkte zenders. Drie. Natuurlijk krijg ik mee wat er in hoofdlijnen afspreelt in (vooralsnog) Europa. Griekenland en Italie die al niet meer mee doen? Portugal en Ierland die al bijna niet meer kridietwaardig genoeg zijn om in de EU te blijven? Krijgen we de Florijn terug? Gaat de halve cent weer over de toonbank? Of moet ik straks bij terugkomst met voedselbonnen betalen?
Door de zenders WIN, SBS1 en GNW7 worden we ook op de hoogte gehouden van het nieuws in het land. In 5 weken tijd drie mensen aangevallen door witte haaien met fatale afloop. Een surfer in het water van Scarborough Beach, Perth. Een duiker voor de kust van Rottnest Island, Perth. Een zwemmer in het zoute nat van Cottesloe Beach, Perth. Verder nog een aantal witte haaien rond Rottnest Island gesignaleerd. Significant meer dan vorige jaren. Reden? Ten eerste het feit dat op dit moment het seizoen de walvissentrek gaande is, dat roofdieren als Great Whites aantrekt. Waarom nu meer incidenten dan andere jaren? Kenners zeggen puur toeval (in dit geval 'pech'), kenners zeggen overbevissing, kenners zeggen opwarming van het zeewater. Kenners... Ik wou dat Jacques-Yves Cousteau nog leefde, die had het wel geweten..

Naast dit staan de actualiteiten bol van de 'Carbon Tax'. Een belastingaanslag die Prime Minister Julia Gillard (Australian Labor Party) onlangs voorgesteld heeft om huishoudens te belasten op CO2 uitstoot. Gek dat de belastingaanslag bepaald wordt op inkomen en niet op CO2 uitstoot. Opbrengsten schijnen uit te gaan naar ontwikkeling van duurzame energie.

De booming mijnindustrie in dit grootste eiland van de wereld weet van geen stoppen. Het graven naar delfstoffen gaat maar door. Het lijkt Australie naar een economisch level te tillen waar Europa van kan dromen. Astronomische bedragen worden dan ook verdiend in deze industrie, waarbij de werknemers in- en uit-vliegen voor een rooster van bijv. 2 weken op en 1 week af.

Sportgerelateerd: net voordat ik voet zette in Corrigin hebben de Corrigin Tigers de locale AFL gewonnen!! Australian Football League, in de Australische volksmond 'Footie'. Wij Nederlanders zullen het wellicht klassificeren onder 'rugby', maar zeg dat niet in Australie! Rugby en Football zijn hier peper en zout. Om het nog interessanter te maken is er naast AFL: Rugby League, Rubgy Union en Gealic Football. Laten we 'soccer' niet vergeten, ONZE Voetbal! (Echte sport! Maar dat snappen ze hier niet). Anyway, Nieuw Zeeland heeft onlangs de Rugby Worldcup gewonnen. Les Bleu verslagen in een meer dan overtuigende finale. The All Blacks hebben (met hun imponerende Maori introdans) eindelijk weer een titel te pakken. De Ozzies hebben zich tevreden moeten stellen met een magere 3e plaats.

Ondanks het tijdelijk wortelen op een plaats, blijft Australie fascineren. Een land waar The Flying Doctors werkelijk opereren. Waar beschermen tegen de zon een must is (al is het maar om je te behoeden voor een van de grootste doodsoorzaken van het land). Waarbij sommige boerderijen zo groot zijn als enkele Europese landen. Waar de aarde bloedrood is. Waar je 's ochtends Roo's voorbij ziet huppelen. Waar Aboriginals meer differentieren onder de Anglo-Australiers dan ik ooit voor had kunnen stellen. Waar in elke tuin een professionele Barbie staat in plaats van een frituurpan in de keuken. Waar de meeste huishoudens de slaapkamer beneden hebben in plaats van boven. (Ik probeer de Ozzies maar wijs te houden dat wij dat doen als veiligheidsreden voor als de dijken doorbreken...). Waar iedereen buigt voor de Britse Koningin. Waar ze met plasic geld betalen. Waar ze Marmite op brood smeren. Dat in het jaar 1606 door Nederlander Willem Janszoon ontdekt is. Waar maar een paar miljoen mensen meer leven dan in Nederland. En waar ik op het moment ben.

Catch ya later!

Thomas

Down Under - And it all begins in Perth!

G'day mates!

Na een dikke twee maand mag het dan wel weer. Even een update waar Spekkie jr. uithangt.

Op het moment ben ik in Corrigin. Een 'redneck' dorp op 3 uur busafstand van Perth. Hier ben ik vorige week aangekomen en ben inmiddels begonnen aan mn nieuwe job. Grain Receival Point Operator bij CBH, om precies te zijn.

Perth was leuk voor bijna twee maand, maar ik was na de eerste maand toch wel opzoek naar iets meer. Mn doel van de start in OZ was om de buidel even aan te vullen na bijna 10 mnd Azie. Het reizen in Australie blijkt (zoals van vele bronnen vooraf ook al vernomen) erg duur te zijn. En helemaal platzak thuis komen (geld-technisch gezien dan he) is ook niet mn bedoeling.

In Perth ben ik na twee weken begonnen bij TNT (jawel de grote oranje courier die ook in NL operationeel is), zoals vele mede backpackers uit mn hostel The Globe Backpackers. Simpel, maar prima betaald werk. De ochtenddienst begon voor mij meestal tussen 4.30 en 6.00 uur. Meestal tot 10.00 of later. Als het mee zat kon ik de middagdienst nog mee pakken. Vrije tijd midweeks werd ingevuld door socializen met mn 'mates' van dorm 33. Jon, Richy (Eng), Laura, Simon (NZ) en Scotty (Sco). Want ondertussen waren wij 6en en nog een enkeling, verhuisd van The Globe Backpackers naar de Swan Barracks. Waar ik in de Globe met 15 anderen op een kamer sliep, sliep ik in de Swan met 5 anderen. Swan Barracks huisvest oa. vier pooltafels, 2 tafeltennistafels, 3 TV-rooms, 2 keukens, 1 bar en ik schat 99 kamers. Genoeg plaats dus voor honderden idioten van diverse nationaliteiten, waarvan een aantal het leuk vinden om oa. op een doordeweekse nacht op de gang gitaar te spelen (vocaal ondersteund), in een aangrenzende kamer ritmische bewegingen met bijpassend geluid te maken of op een andere doordeweekse nacht om 2.00 luidkeels met een irritant plat Engels accent (ik schat Birmingham) typetjes na te doen. Donderdags is het Burger-night @ Swan's, hamburgers + frietjes voor 3 Bucks. Het weekend werd voornamelijk ingevuld met uitgaan in (meestal) Northbridge, het stadsdeel waar ook Swan Barracks leeft. Of huisfeestjes in East Victoria Park bij een aantal van onze 'mates'. Ook regelmatig de trein naar het strand gepakt voor een frisse duik in het water van de westkust, het bouwen van zandkastelen en/of frisbeen. En niet te vergeten de Barbies (BBQ's) in Kings Park! (De beschamelijke nachten op de geheugen-uitwissende/meer-dan-dronken-makende/kater-verzorgende Goon zal ik maar niet vermelden in dit verslag...)

Een prima tijd hier in Perth gehad. Veel leuke mensen ontmoet, veel gelachen, uitgeweest, geleefd, maar ook gemerkt dat het naar meer dan een maand wel voldoende was. Toch maar opzoek naar iets meer Australie. Een countryside baantje dan maar? Iets meer geld sparen, meer zien van OZ en werken voor mn 2e visa (dan heb ik die als optie in de pocket). Het vinden van een dergelijke baan kostte meer tijd dan gedacht. Samen met Tim (NL) plannen gemaakt om anders maar gewoon een auto te kopen en hm te smeren, als we geen baantje zouden vinden. Plots kwam er een beschikbare functie (dmv een job agency) op mn pad. Helaas voor 1 persoon. Sorry Tim, maar zo werkt het travellen.

Die kans gegrepen en hier zit ik dan in het bruisende (ahum) Corrigin. Een stad met iets meer dan 1000 inwoners. Vorige week dinsdag ben ik hier aangekomen. Vorige week woensdag begon de introductie bij CBH. Een bedrijf dat graantransport en -opslag verzorgt van een groot deel in West Australie. Mijn functie is het laden en lossen van vrachtwagens met graan. Evenals diverse hand en span diensten. Op het moment zijn we bezig met het voorbereiden van de CBH sites voor de aankomende oogst en ik werk op het moment op de site in Corrigin. Ze verwachten een grote oogst dit jaar en dat zal na verwachting over een paar weken los barsten. Ik maak nu ca. 8 uur per dag, 5 dagen per week. Tijdens de graanoogst wordt dat al snel 12 uur per dag, 6-7 dagen per week. Dan worden we ook naar andere site's uitgezonden. Nu zit ik in Hotel Corrigin (meer dan prima, dat komt voornamelijk vanwege het gratis ontbijt, prima douches en mn eigen kamertje), maar dan blijven we waarschijnlijk ergens over in de on-site cabins. Scheelt ook weer een aantal Buckeroonies.

Het is zeker een verschil met Perth, maar ik zit hier meer dan prima op mn plek. Weekenden worden hier niet ingevuld door uitgaan in pubs/clubs, maar een biertje doen in de pub van mn hotel. Afgelopen zondag zijn we wezen motorcrossen met wat collegea. Kicke! had nog nooit eerder op een 450cc crossmotor gereden. Heb nog geen sprongen en/of backflips gemaakt, maar oefening baart kunst. Binnekort worden de motoren weer van stal gehaald en gaan we weer. Gister zijn we 'on adventure' gegaan. Hier betekent dat met een aantal geweren in een Ute 's avond door de bush rijden en schieten op alles dat beweegt. Ook staat waterskieen nog op het program. Hillbilly ten top!

Waarschijnlijk raden jullie het al. Voor de kerst naar huis wordt al een beetje haasten. Ik wil zeker hier nog tot eind dit jaar de graanoogst doen. Daarna een proper roadtrip door Australie maken en als klapper op de spreekwoordelijke vuurpijl nog Nieuw Zeeland even meepakken. Terugkeren naar huis wordt begin volgend jaar. Mn 27e verjaardag wil ik sowieso deze keer weer met mn wederhelft en jullie vieren.

Ik hoop dat bij jullie ook alles goed gaat. Aan het genieten van de nazomer en straks de komende winter? Hier is het nog officieel lente, maar zomer klopt al op de deur. Waarbij het kwik zal schommelen tussen de 40 en 50 graden. Tja ook niet altijd een pretje.

Wellicht zal het weer even duren voordat ik wat post op mn site. Internet (skype, facebook, hotmail) is soms ook een beetje lastig ivm de werkuren en het beschikbare internet. Voornamelijk straks als de oogst van start gaat. Anyway, keep in touch and have a good one.

See ya!!

Thomas

Uiteindelijk gaat het dan toch gebeuren, kopje onder in OZ!

Hi there you all!

Het mag nu wel duidelijk zijn. Elke keer weer een verhaal met een interval van een maand. Elke keer over een specifiek land.
Deze keer is het tijd voor Indonesie. Want ja een maand geleden vloog ik van Singapore naar Jakarta. Dat was het begin van het einde van hoofdstuk Azie.
Jakarta is booming, althans dat zeggen ze. Veel heb ik er niet veel van gezien. Een nachtje geslapen in Jalan Jaksa, backpackerstraat van de hoofdstad van Indonesie. De volgende dag door naar Bandung. Het blijkt een gewone stad, met niet heel veel speciale dingen voor de doorsnee toerist. Echter wou ik het gewoon gezien hebben omdat jawel, mijn oom (Ome Co) hier vandaan komt. Na veel 'Jalan Jalan' (Bahasa Indonesisch voor: gewoon rondlopen zonder doel) de stad wel aardig gezien. Natuurlijk een overstatement, want Bandung is een van de grootste steden van Java/Indonesie. De volgende stop was Yogyakarta, een stad vlak bij de vulkaan Merapi en de bekende Hindoeïstische tempel Borobudur. Borobudur was leuk om te zien, maar na alle tempels (zeker Angkor Wat en Bagan) niet heel indrukwekkend. Merapi zou heel mooi kunnen zijn, als het niet mistig is... Heb nog wel de schade die Merapi recent heeft aangericht kunnen aanschouwen.
Op weg naar de vulkaan Bromo het plaatsje Solo nog even meegepakt. Een vreemde stijl van tempels staan hier, met nog vreemdere beelden. Nouja beoordeel de foto's maar. Met de nachttrein door naar Malang, daar meteen overgestapt naar Probolinggo. Het startpunt voor de tocht over de vulkaan Bromo. 's Ochtends vroeg op, tenminste ik vind 3.00 uur vroeg. Met de 4x4 jeep opweg naar het viewpoint en wachten op sunrise. Indrukwekkend was het zeker. Zicht hebben op drie vulkanen. Bromo is de meest actiefste. Dit bleek wel toen we (na het viewpoint) op de kraterrand van Bromo stonden. Na gerommel en vliegende stukken rots, vooral veel vulkanisch as dat geëjaculeerd werd. Heel cool. Geheel ongevaarlijk is het niet. Van valbeveiliging of afzetting hebben ze bij Bromo niet gehoord. Een stap verkeerd op de kraterrand en ik verwacht niet dat je het na kan vertellen. Nou, ik gelukkig wel..
Omdat Indonesie voor mij zeker ook in het teken stond van vulkanen, was het na Bromo koers zetten naar Kawah Ijen. In deze oude vulkaan wordt zwavel gewonnen. Tijdens de busstop in Bondowoso (vlak bij Kawah Ijen) een local genaamd Slamet ontmoet. De shared pick-up naar Kawah Ijen ging al niet meer en ik had toch een slaapplek nodig. Slamet nodigde mij uit om bij zn familie te blijven en dan kon hij meteen zn dorp laten zien. Dit bleek een top ervaring. Werd meteen opgenomen in het gezin. Eten werd voor mij klaar gemaakt en een bedje was gespreid. Zo gul en vriendelijk zoals de mensen hier zijn, geweldig gewoon. De volgende dag met Slamet op de motor (een 3 uur durende rit) naar Kawah Ijen gegaan. Een 'stunning view' op de top van de vulkaan. Locals werken zich hier in het zweet door het zwavel van onderaan het kratermeer op te halen, omhoog te lopen naar de kraterrand en vervolgens naar beneden te lopen. Die Die Hards lopen met ca 80 Kg mineraal op hun schouders. Per Kg wordt er 600 Rupiah betaald en ze lopen twee keer per dag. Ze verdienen dus per dag ca. 96000 Rupiah. Dit lijkt veel maar omgerekend is dit 8 Euro. Lichamelijk uitputtelijk en de zwaveldampen bij het kratermeer zijn niet te harden. Een keer werd het voor mij bijna te erg. De wolk van zwaveldamp werd mij richting uit geblazen. Ik kon haast geen adem halen en had het gevoel bijna te stikken. Mn T-shirt uitgetrokken met water nat gemaakt en snel naar boven gelopen voorbij de kraterrand. Respect voor de local arbeiders.
Het beviel erg goed bij Slamet en zijn familie. Hier uiteindelijk drie nachten gebleven. Ook nog uitgebreid zijn dorp gezien waar elke familie zo zn business heeft; dakpannen maken, groentes verbouwen, terracotta maken, etc. Daarna was het zover. Op de bus van Java naar Bali. Eerst maar eens naar Ubud, culturele stad van Bali en veel minder toeristisch dan Kuta. In Ubud Tim (NL) weer ontmoet, die ik in Melaka (Maleisie) heb leren kennen. Samen met hem en Linda vier dagen hier in Ubud gebleven. Monkey Forrest (met veel brutale apen) gezien, op de brommer naar een bekende tempel (waarvan ik de naam even kwijt ben, en op dit moment te lui ben het op te zoeken in mn Guide) en de Unesco rijstterrassen gezien. En uiteraard menig avond lekker geborreld, waaronder een topavond onder het genoet van een van de beste live-bands ever. Daarna van Tim en Linda (die gingen naar Lovina) afscheid genomen en ik ging naar Lombok. Main thing in Lombok was voor mij de Rinjani trek. Een drie daagse trekking op de vulkaan Rinjani. Zo gezegd zo gedaan. En 15 juli gestart aan de trekking. De groep vormde zich uit: moi, Marina (NL), PieterJan, Ruber, Katrin, Kerlijne (twee koppels uit Belgie). Natuurlijk ook een gids en drie porters voor het dragen van de tenten en eten. De trek was inderdaad pittig, maar holy sh*t zoo geweldig! Op de kraterrand heb je uitzicht over het kratermeer en in het kratermeer ligt weer een kleinere (actieve) vulkaan! De challenge was de laatste dag. Om 3.00 uur opstaan en hiken naar de top van de grote vulkaan (3726 mtr), voor sunrise. Het eind van de klim is het steilst en bestaat voornamelijk uit gravel/zand/vulkaan as/kiezels. Twee stappen vooruit betekent een stap naar achter. Bijtend op mn tandvlees de top gehaald. En ja op die hoogte blijkt het vooral erg fris. Bibberend en bevend gewacht tot de zon op kwam. Een geweldig uitzicht over een deel van Indonesie. De Gili Island (Lombok) konden we zien, zelfs Sumbawa, Bali en.. Flores. Na deze klim weer terug bij het base camp. Waar ons na het ontbijt een daling van 5 uur te wachten stond.
Na deze intensieve trek was het tijd voor relaxen en party-en. Tijd voor Gili Trawangan! Een super chill eiland met mooie stranden en een azuur blauwe zee. Hier Tim (NL) weer ontmoet en samen met 7 andere een leuke groep gevormd. Veel gefeest (want ja in OZ schijnt het toch wat duurder te zijn, dus nu maar ff meepakken) en ge-chilled. Maar ook nog gedoken. Heb twee duiken gemaakt en oa een white-tip shark, green turtle, squid, en vele andere vissen gezien. Met een zicht van meer dan 20 mtr waren dit toch wel de beste duiken die ik heb gemaakt.
Ach en aan al het goede komt een eind. Zo ook aan Gili Trawangan. Dus zondag 24 juli heb ik samen met Tim, Esmee, Michel (NL) de boot, bus, boot genomen naar Padangbai. Hier een nachtje gebleven en de volgende dag alleen door naar Kuta. Kuta, een stad vol surfdudes, toeristen, commerciele onzin en dronken ozzies. Vanwege de prima locatie tov het vliegveld hier toch maar gesettled. En ja, dan toch nog even op de brommer om de Holy Tempel Uluwatu mee te pakken.

En nu is het dan zover. Over een paar uur is het avontuur in Azie voorbij. Een tocht van meer dan 9,5 maanden door de landen als Thailand, Laos, Cambodja, Vietnam, India, Nepal, Myanmar, Maleisie, Singapore en Indonesie. Waarbij het toch vooral veel in het teken stond van gehurkt poepen, eten met stokjes of handen, pittig eten, koude douches, zon, zee, strand, bergen, dalen, en zelfs sneeuw (Himalaya).
Want over ca. 20 uur vlieg ik naar Perth. De grootste stad in Westen Australia. Daar waar het nu gem. 18 graden is, daar waar mensen vloeiend (hey mate, wel met een accent) Engels spreken en waarbij de samenleving, economie en cultuur als westers wordt bestempeld.
Het plan is nog steeds om daar even te werken. Dus fingers crossed, hopen dat ik snel een baantje kan vinden. Het echte backpacken zal dan wat afnemen en ik hoop ergens tijdelijk even te settelen. Ook wel lekker, niet de hele tijd weer slepen met die rugzak, afscheid nemen, nieuwe mensen ontmoeten en dingen moeten zien omdat het anders jammer is dat je ze mist. Even weer leven ergens.
Uiteraard volgen de status update, nieuwtjes, verhalen, roddels en overig snel weer op mn site. Dus tot snel maar weer op thomasspekschoor.reismee.nl!

Ciao mates!!!